• Wydanie nr 29/03/2024 z dnia 29 marca 2024 roku, ISSN 2392-215X

Teorie roli. Podejście syntetyczne - Turner

Turner wykorzystuje i rozszerza Meadowskie pojęcie "przyjmowanie roli innych". Zakłada on, że istnieje tendencja do nadawania światu zjawisk kształtu ról - tendencja ta jest kluczem do procesu przyjmowania roli innych - jako głównego procesu interakcji. Jednostki wykorzystują gesty w celu wczucia się w rolę drugiej osoby i przystosowania swego postępowania w sposób, który umożliwi interakcję i ułatwi kooperację. Ludzie zakładają, że inni też tworzą role i to jest wspólną podstawą interakcji.

Potoczna norma spójności:

Ludzie podejmują próby szacowania spójności działań innych aby rozpoznać leżące u ich podstaw rolę, która jest odgrywana. Jeśli działania są niespójne, to interakcja z takimi jednostkami jest trudna.

Tymczasowy charakter interakcji:

Interakcja ma zawsze charakter tymczasowy.

Aktorzy będą w spójny sposób informować o tożsamości sienie oraz o stopniu, w jakim ich rola jest zgodna z koncepcją samego siebie. Role, które nie wykazują zgodności z koncepcją samego siebie, będą prawdopodobnie odgrywane w dystansem i pogardą, podczas gdy te, które jednostka traktuje jako ważne dla siebie będą odgrywane z większym zaangażowaniem.

Aktorzy dążą do działania w taki sposób, by łagodzić napięcie wynikające ze sprzeczności w obrębie roli, konfliktu ról i nieadekwatności roli.

Osoba jest pojęciem użytym przez Tunera w celu oznaczenia odrębnego repertuaru ról, jakie jednostka spełnia w odpowiednich układach społecznych. Jednostki szukają sposobów rozwiązywania napięć pomiędzy rolami i do unikania sprzeczności pomiędzy koncepcjami samego siebie a rolami.